Wrześniowe spotkanie DKK

Kategoria: Dyskusyjny Klub Książki

Utworzono: piątek, 10, październik 2014 05:02

Poprawiono: czwartek, 10, grudzień 2015 07:52

Opublikowano: piątek, 10, październik 2014 05:02

Webmaster

Odsłony: 3989

Błąd krytyczny rozszerzenia [sigplus]: Dla folderu galerii obrazów !2014/dkk270914 oczekiwana jest względna ścieżka do folderu startowego określonego w konfiguracji rozszerzenia w zapleczu systemu Joomla!.

W dniu 29 września 2014 roku w Bibliotece Publicznej
we Włoszczowie odbyło się kolejne spotkanie
Dyskusyjnego Klubu Książki.

Dyskusyjny Klub Książki działa pod patronatem Instytutu Książki  

      Tym razem dyskusja toczyła się wokół książek Roberta Massie „Katarzyna Wielka. Portret kobiety”  oraz Michała Witkowskiego „Drwal”. Udział w niej wzięło 6 pań.

   Na początku spojrzałyśmy na portret jednej z najbardziej bezwzględnych kobiet w historii - Katarzyny Wielkiej.  Prześledziłyśmy jej drogę do zdobycia władzy. Tematem dyskusji była bowiem powieść Roberta Massie „Katarzyna Wielka. Portret kobiety.”
Wszystkie zgodnie stwierdziłyśmy, że biorąc książkę do ręki, przerażałyśmy się jej objętością. Jednak tak pogrążyłyśmy się w lekturze, że nie sposób było się od niej oderwać. Książka wciąga od samego początku i trzyma w napięciu aż do końca.
   Autor zdecydował się na tradycyjny model biografii stosując układ chronologiczny. Pozwala to poznać życie Katarzyny od dzieciństwa aż do śmierci, od niewinnej dziewczyny po bezwzględną królową. Ukazuje kształtowanie się jej świadomości, rozwoju emocjonalnego i intelektualnego, wychowanie, zamążpójście, rodzące się predyspozycje do bycia władczynią oraz znaczenie największej z ról, jaką odegrała będąc cesarzową Rosji, która dzierży władzę twardą ręką.  
   Z relacji autora wyłania się obraz kobiety o ciekawej osobowości, odważnej, mądrej, wyprzedzającej swoją epokę. Kobiety, która chciała zreformować kraj, która opracowywała reformy społeczno-gospodarcze. Autor zaznacza jednak, że osiągnięcie tego nie było możliwe, ponieważ istniała zbyt wielka przepaść między wyobrażeniem monarchii sformułowanym przez Monteskiusza, których zwolenniczką była Katarzyna, a życiem codziennym w Rosji. Z biegiem lat Katarzyna zyskała pewność, że mimo powziętych prób, nie jest w stanie dokonać w państwie zmian. Wprowadzeniu reform nie sprzyjało niewydolność machiny państwowej, uzależnienie cesarzowej od szlachty i zbyt wielkie terytorium Rosji. Doprowadziło to z kolei do tego, że władczyni musiała rozprawiać się z buntownikami, a życie ludzi zamienić w scenerię pełną krwi i terroru.
   Dużym plusem książki jest szerokie tło społeczne, polityczne, obyczajowe, a w jego środku Caryca Katarzyna. Jak przez dziurkę od klucza oglądamy rozgrywki polityczne, prowadzone kampanie wojenne, eskapady okrętów, bitwy, strategiczne zadania, układy z innymi państwami, ale także najważniejszych dowódców wojsk rosyjskich i ludzi z najbliższego otoczenia Katarzyny. Poznajemy świat intryg, skandali, burzliwych romansów i zdrad, Poznajemy kochanków Katarzyny, między innymi Poniatowskiego, Orłowa, Potomkina, ale również okres jej połogów i porządek dnia, jaki prowadziła: spotkania, bale, przedstawienia, dworskie rytuały spożywania potraw, przyzwyczajenia .
   Autor oparł swoją pracę na źródłach historycznych, ale także odniósł się do opracowań związanych tematycznie z opisywanymi wydarzeniami, które wyszły spod pióra innych historyków. W książce odnaleźć można spis bibliograficzny z uwzględnieniem książek, które pojawiły się w języku polskim oraz mapy, indeks osób, a na papierze kredowym wkładki z ilustracjami. Na uwagę zasługują też styl, narracja i język choć lekkie, ale bardzo piękne. Widać, że Massie z łatwością włada piórem.
   Warto nadmienić, że książka została wydana w bardzo dobrej oprawie graficznej, kartki są szyte, a okładka twarda z obwolutą. Jedynym minusem  jest bardzo mała czcionka.
   Książkę Roberta Massie „Katarzyna Wielka. Portret kobiety” polecamy każdemu, a zwłaszcza wielbicielom powieści biograficznych oraz tym, którzy zainteresowani są historią dawnej Rosji.
    Dalszą część spotkania przeznaczyłyśmy na omówienie powieści Michała Witkowskiego „Drwal” - książki roku 2011 w plebiscycie radiowej Trójki, która została także nominowana do Nagrody Literackiej „Nike” i Literackiej Nagrody Europy Środkowej „Angelus”.
    Podczas naszej wymiany poglądów na temat lektury, zwróciłyśmy uwagę na grę z czytelnikiem konwencją kryminału jak i samym tytułem, a także ciekawą obserwację małomiasteczkowego świata. Zamiast szybkiego tempa akcji, Witkowski wprowadza retardacje i gawędziarski styl narracji, skupiając się tym samym na wewnętrznym odwzorowaniu duszy bohaterów. Spodobała nam się także autoironia pisarza względem swojej twórczości, pomysł identyfikacji narratora z autorem, refleksje dotyczące pisania, zbierania materiałów do powieści i drwina ze współczesnej literatury. Rozmawiałyśmy również o stereotypach prezentowanych w utworze i ich demaskacji, nadawaniu gombrowiczowskich gęb bohaterom i próbie ich zdejmowania. Doceniłyśmy także dowcip i językową wirtuozerię autora. Jego igraszki słowne obfitują bowiem bogactwem środków stylistycznych. Szczególnie bawią neologizmy, zdrobnienia, skróty myślowe i podteksty.
     Przewrotność autora widać także w projekcie okładki, na co zwróciła uwagę jedna z klubowiczek. Podsumowując dyskusje o książce Michała Witkowskiego, stwierdziłyśmy, że napisana jest prozą żywą i wielowątkową. Choć czasem jest to proza wulgarna, ale szczera i autentyczna z ogromną dawką autoironii. Uznałyśmy, że jest to świetna parodia kryminału, po którą warto sięgnąć.

Polecamy!!!

{gallery width=200 height=250 cols=3 rows=2 orientation=vertical}!2014/dkk270914{/gallery}